The Community’s voice in Community Driven Development

လူထုအေျချပဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးတြင္ ရပ္ရြာလူထု၏အသံ

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေတြ႔ဖုုူးသမ်ွေသာဖြံ႔ျဖိဳးေရး အကူအညီမ်ားအနက္ အမ်ိဳးသားအဆင့္ လူထုအေျချပဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္း (NCDDP) သည္အႀကီးမားဆံုးမ်ားထဲမွတစ္ခုျဖစ္သည္။'

သို႕ေသာ္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားရွိ ကမာၻ႕ဘဏ္မွ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးသည့္ လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ား၏ မွတ္တမ္းမ်ားသည္ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈမရိွျခင္းႏွင့္ လုံျခံဳမႈအစီအမံမ်ားကင္းမဲ့ျခင္းစသည့္ ဖန္တစ္ရာေတေနေသာ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးေနသည္။

အျခားႏိုင္ငံမွျပႆနာမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္သည့္အတိုင္းအတာအထိ ပုံတူပြားမည္နည္း။ (See English Below) _____________

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမာၻ႕ဘဏ္မွေထာက္ပ့ံသည့္ လူူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရးသို႕ ေနာက္က်မွ၀င္ေရာက္လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အာရွတုိက္ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ အင္ဒိုနီးရွားမွ အာဖဂန္နစၥတန္သို႕လည္းေကာင္း၊ အေရွ႕တီေမာမွ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တိုင္ေအာင္ အလားတူပုံစံ စီမံံကိန္းမ်ားရွိခဲ့သည္။

ကမာၻ႕ဘဏ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားအဆင့္ လူထုအေျချပဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းကို စတင္လိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၄င္းသည္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေသာပုံစံတစ္ခုျဖစ္မည္ဟု ကၽြႏု္ပ္တို႕ ယူဆေကာင္း ယူဆလိမ့္မည္။

သို႕ေသာ္ အာရွတိုက္ရွိအျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ား၏ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကြဲျပားေသာပံုစံကိုျမင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။

အျခားႏိုင္ငံမ်ားရွိ လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ား၏ အက်ိဳးရလာဒ္မ်ားသည္ အမွန္စင္စစ္ အတန္ငယ္ ကြဲျပားေနသည္။

အမ်ားအားျဖင့္ အေျခခံအေဆာက္အဦသစ္၏ ရုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာအက်ိဳးေက်းဇူးႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အေသအခ်ာ ရွိခဲ့သည္။

ကမာၻ႕ဘဏ္၏ ေလ့လာသုံးသပ္မႈမ်ားအရ အမွန္တကယ္ လူထုဦးေဆာင္မႈ အားနည္းေၾကာင္း ယင္းကိုယ္တိုင္ပင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ခံခဲ့ရသည္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမရွိျခင္းႏွင့္ လုံျခံဳမႈအကာအကြယ္အစီအမံမ်ား မရွိျခင္းတို႕ကို အဓိကျပႆနာအျဖစ္သတ္မွတ္ၾကသည္။

ပထမအေနျဖင့္ စီမံကိန္းမ်ားသည္ ရန္ပုံေငြမ်ား ခြဲေ၀သုံးစြဲရန္အတြက္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ ဖိအားမ်ားလြန္းသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူထုပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ အားနည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အင္ဒိုိနီးရွားႏိုင္ငံမွ လြတ္လပ္ေသာေလ့လာမႈတစ္ရပ္အရ ေငြေၾကးခြဲေ၀သုံးစြဲရန္ လိုအပ္မႈသည္ ႀကီးေလးေသာ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္ ဖိအားမွတဆင့္ မလိုလားအပ္ေသာ အားေပးဆြဲေဆာင္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္းႏွင့္ ေငြထုတ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ရလာေစသည့္ လုပ္ငန္းသဘာ၀ကို ျဖစ္ေပၚေစေၾကာင္း ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။

အလားတူပင္ အေရွ႕တီေမာ တြင္လည္း ကမာၻ႕ဘဏ္ ၏ အၿပီးသတ္ စီမံကိန္းဆန္းစစ္ခ်က္ က ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ စီမံကိန္းစည္းရုံးေရး၀န္ထမ္းမ်ားသည္ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ား အတြင္း အေျခခံအေဆာက္အဦစီမံကိန္းမ်ား ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ျမန္ျမန္အေကာင္အထည ္ ေပၚမည့္ အျငင္းပြားဖြယ္မျဖစ္သည့္ ေရြးခ်ယ္မႈကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္ ပူးေပါင္းပါ၀င္သူမ်ားကို လမ္းညႊန္ေပး ခဲ့ၾကသည္။

ကမာၻ႕ဘဏ္မွ ေထာက္ပံ့သည့္ လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံခ်က္မ်ားတြင္ လက္ေတြ႕ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈမတိုင္ခင္ စီမံကိန္းကာလသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္တတ္သည့္ အေလ့အထရွိၾကသည္။

ဒုတိယအေနျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားရိွ လူထုအေျချပဳဖြံၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ားတြင္ လူထုပူးေပါင္း ပါ၀င္လာရန္ လုံေလာက္ေသာ လုံျခံဳမႈအစီအမံမ်ား မရွိေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လက္ရွိေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားအဆင့္ လူထုအေျချပဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္း ကဲ့သို႕ စီမံကိန္းမ်ားအားလံုးတြင္ နည္းလမ္းက်ေသာ တိုင္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ နစ္နာမႈမ်ား ေျဖရွင္းျခင္းဆိုင္ရာ ယႏၱရားမ်ား ထားရွိခဲ့သည္။

ပုံစံက်ေသာ လုံျခံဳမႈအစီအမံစနစ္ရွိမရွိဆိုသည္ထက္ အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးျခင္းရွိမရွိကို ေမးခြန္းထုတ္သင့္သည္။

လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ားသည္ ရပ္ရြာလူထုအလႊာရွိ အာဏာရွွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ျခင္းအႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္းကို ကမာၻ႕ဘဏ္အစီရင္ခံစာက ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

လူထုအေျချပဳဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္း၀န္ထမ္းမ်ား၏ ကၽြမ္းက်င္ေသာ စည္းရံုးမႈသည္ အဆိုပါႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္မႈကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္မည္ဟု ယူဆသည္။

သို႕ေသာ္ စည္းရုံးေရး၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ထိုျပႆနာမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ရန္ လုံေလာက္ေသာေလ့က်င့္သင္ၾကားထားျခင္းမ်ိဳး မရွိသည့္အတြက္ လုံျခံဳမႈအစီအမံမ်ားခ်ိဳးေဖာက္ခံရသည္ဟု ေျပာရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကမာၻ႕ဘဏ္မွ တာ၀န္ေပးအပ္ထားေသာ အေရွ႕တီေမာေလ့လာသုံးသပ္ခ်က္မွ ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။

စီမံကိန္းမ်ား၏ ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္မႈႏွင့္ အလြဲသုံးစားျပဳမႈတို႕ကို အကာအကြယ္ေပးရန္ ရည္ရြယ္သည့္ အားေကာင္းေသာဥပေဒမ်ားႏွင့္ နည္းလမ္းက်ေသာ တိုင္ၾကားမႈေျဖရွင္းျခင္းဆိုင္ရာ ယႏၱရားမ်ားသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ ရွိေပလိမ့္မည္။

လက္ေတြ႕တြင္မူ ရပ္ရြာအဖြဲ႕၀င္မ်ားအတြက္ ျပႆနာမ်ားကိုမေျဖရွင္းႏိုင္ေသးဘဲ ၄င္းတို႕၏စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ ျပင္းထန္ေသာ အဟန္႕အတားမ်ား ရွိဆဲျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ အမ်ိဳးသားအဆင့္လူထုအေျချပဳ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္း အတြက္ အေရးႀကီးသည္မွာ ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနေသာ ထိုျပႆနာႏွစ္ရပ္သည္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဘ႑ာေရးအဖြဲ႕အစည္း (IFI) ေစာင့္ၾကည့္ေရးမွ လက္တေလာ ထုတ္ျပန္သည့္အစီရင္ခံစာပါအခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကမာၻ႕ဘဏ္အဖြဲ႕သည္ ထိုျပႆနာမ်ားကို ေကာင္းစြာသိထားၿပီး ၄င္းတို႕ကိုေဖာ္ထုတ္ရန္ အတြက္လည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ ပုံစံတူအမွားမ်ားကို အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားရွိ စီမံကိန္းမ်ားတြင္လည္း ထပ္တလဲလဲေတြ႕လာေသာအခါ အဆိုပါျပႆနာမ်ားသည္ နက္ရႈိင္းစြာ အျမစ္တြယ္ေနေလာ ဟု စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။

ထိုျပႆနာမ်ားသည္ အထူးသင္တန္းမ်ားေပးျခင္း (သို႕မဟုတ္) မူ၀ါဒအသစ္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္ေပမည္။ သို႕ေသာ္လည္း ၄င္းတို႕သည္ ဘဏ္၏ မူလဇစ္ျမစ္ထဲတြင္ ရွိေနေသာျပႆနာမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကမာၻ႕ဘဏ္ႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ၄င္း၏မိတ္ဖက္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသာလွ်င္ ထိုေမးခြန္းကို အေျဖေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

The Community’s voice in Community Driven Development

The National Community Driven Development Project (NCDDP) is one of the biggest aid interventions Myanmar has ever seen.

But the record of the World Bank funded CDD projects in other countries is mixed – with recurring problems of lack of participation and lack of safeguards.

To what extent are the problems from other countries being replicated in Myanmar?

_____________

Myanmar is a late entry to World Bank supported Community Driven Development. A range of countries in Asia - from Indonesia to Afghanistan, Timor Leste and Bangladesh - have also had very similar projects.

Given the enthusiasm of the Bank for starting the National Community Driven Development Project in Myanmar we might think that it has been a very successful model.

But looking back through evaluations of CDD in other countries in Asia shows a different picture.

The results of CDD projects in other countries has in fact been quite mixed.

There have undoubtedly been successes, mostly related to the material benefits of new infrastructure.

Yet the Bank has been strongly criticised in its own evaluations for failing to be really ‘community driven’ – with lack of participation and lack of safeguards identified as the main issues.

First, projects are under too much time pressure to disburse funds and therefore often community participation is undermined.

An independent study from Indonesia found the ‘requirement to disburse has led to immense time pressure, created bad incentives and created a working culture where disbursement trumps empowerment’.

Similarly in East Timor, the Bank’s final assessment of the program noted how project facilitators, under time pressure, guided participants to choose ‘quick’ non-controversial options for infrastructure projects.

World Bank funded CDD programs have often had a culture of putting project timeframes ahead of real participation.

Second, CDD projects in other countries were found to lack sufficient safeguards for participating communities.

Of course all these projects, like the current NCDDP project in Myanmar, had formal complaints and grievance mechanisms.

It is not a question of whether there is a formal safeguard system, but whether it actually works.

A World Bank report identified that community driven development projects are particularly at risk of manipulation by powerful people at the community level.

Skilful community facilitation by CDD staff is supposed to minimise such manipulation.

However, a Bank commissioned evaluation from East Timor found that it was ‘not possible to tell whether there were any safeguard violations as facilitators did not have adequate training to identify these’.

On paper there may be strong policies and formal complaints mechanisms which intend to safeguard against abuse and manipulation of projects.

Yet in practice there are strong disincentives for community members to express their concerns, leaving problems unaddressed.

What is concerning for the NCDDP in Myanmar is that these two recurring problems are the same ones identified in the recent report from IFI Watch.

The World Bank team are certainly aware of these issues and have made efforts to address them.

But when projects continue to repeat the same mistakes in different countries we have to wonder whether the issues are ones that are deep rooted.

They may be problems that can be solved by extra trainings or new policies. But they may also be ones that lie within the culture of the Bank.

Only the World Bank – and its implementing partners in Myanmar - can answer that question.