The division of powers in federalism – Myanmar and beyond ဖယ္ဒရယ္စနစ္ေအာက္တြင္ အာဏာခြဲေ၀ျခင္း - ျမန္

ႏွစ္သစ္အစဦးကာလ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အားလပ္ရက္ယူေနတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ အန္အယ္လ္ဒီအေနနဲ႔ အေျခခံဥပေဒေျပာင္းလဲႏိုုင္ဖိုု႕အတြက္ အဆိုုျပဳလႊာျပင္ဆင္တာနဲ႕ အလုုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့ပံုုရပါသည္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကတဆင့္ တကယ့္ကိုုစစ္မွန္သည့္ ဖယ္ဒရယ္ႏုုိင္ငံထူေထာင္ဖိုု႕ခရီးလမ္းသည္ အေ၀းႀကီးက်န္ ေနေသးသည္ကိုု ျမင္ရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖယ္ဒရယ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ပထမဦးဆံုုးတင္ျပသည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ၄င္း၏ အေျခခံအဓိပၸယ္ကိုု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္သည္ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကိုု အစိုုးရအလႊာတစ္ခုုထက္ပိုုသည့္ အဆင့္မ်ားၾကားတြင္ ခြဲေ၀၍ျဖစ္ေစ၊ မ ွ်ေ၀၍ျဖစ္ေစ အုုပ္ခ်ဳပ္သည့္ စနစ္ တစ္ခုုျဖစ္သည္။ အာဏာခြဲေ၀သည့္ပံုုစံကိုု ႏိုုင္ငံ၏ အေျခခံဥပေဒတြင္ အတိအက် ျပဌာန္းထားပါသည္။

လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာဟုုဆိုုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဆိုုလိုုခ်င္သည္မွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုခုု (ဥပမာ ပညာေရး၊ သဘာ၀သယံဇာတ၊ တရားဥပေဒစိုုးမိုုးေရး၊ ၀င္ေငြခြန္ စသည္တိုု႕ႏွင့္) ပတ္သက္ၿပီး ဥပေဒမ်ား ျပဳပိုင္ ခြင့္ႏွင့္ ျပဌာန္းပိုုင္ခြင့္တိုု႕ကိုုဆိုုလိုုပါသည္။ ထိုုကဲ့သိုု႕ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာခြဲေ၀ျခင္းသည္ ဖယ္ဒရယ္၏ အေျခခံျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ဖယ္ဒရယ္ႏိုုင္ငံတစ္ခုုခ်င္းစီတြင္ မတူညီေသာ ကိုုယ္ပိုုင္ပံုုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။ တခ်ိဳ႕က ဗဟိုုခ်ဳပ္ကိုုင္မႈ ပိုုမ်ားကာ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗဟိုုခ်ဳပ္ကိုုင္မႈ နည္းပါးပါသည္။

အေစာပိုုင္း ဖယ္ဒရယ္ႏုုိင္ငံမ်ား (ဥပမာ အေမရိကန္ႏွင့္ ၾသစေတးလ်ႏိုုင္ငံမ်ား) တိုု႔၏ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုုင္းမ်ားသည္ အာဏာ အမ်ားစုုကိုု ယူထားသည္ဟုု ဆိုုႏိုုင္သည္။ ေနာက္ပိုုင္း (ဒုုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုုင္း) ဖယ္ဒရယ္ႏုုိင္ငံမ်ားတြင္မူ ဗဟိုုအစိုုးရက အဓိက အာဏာယူထားပါသည္။ ထိုုကဲ့သိုု႕မတူညီရျခင္းမွာ ထိုုႏုုိင္ငံမ်ား၏ ဖယ္ဒရယ္အေျခခံဥပေဒသည္ ယခင္က လြတ္လပ္စြာတည္ရွိခဲ့ ေသာ ျပည္နယ္မ်ား လာစုုေပါင္းရာမွျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္လား (ထိုု႔ေၾကာင့္ ၄င္းတိုု႔၏ ယခင္ရွိွႏွင့္ၿပီးေသာ ကိုုယ္ပိုုင္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုု ထိန္းသိမ္းရန္ၾကိဳးပမ္းျခင္း) သိုု႔မဟုုတ္ ယခင္ကတည္းက အတူတည္ရွိခဲ့ေသာႏုုိင္ငံကိုု ဆက္လက္စုုစည္းရန္ၾကိဳးပမ္းျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္ ေၾကာင့္လားဟူ၍ ကြာသြားႏိုုင္ပါသည္။

အျပန္အလွန္ျငင္းဆိုုႏိုုင္သည့္ အခ်က္မွာ ၁၉ ၄၇ကာလတြင္ ျမန္မာႏုုိင္ငံသည္ ျပည္နယ္မ်ား လာ၍ စုုေပါင္းျခင္း(coming together) ေၾကာင့္ဟုု ေျပာႏုုိင္ေသာ္လည္း ယေန႕အခ်ိန္တြင္မူ ဆက္လက္စုုစည္းရန္ (holding together) ႀကိဳးပမ္းသည့္ ပံုုစံ ျဖစ္ေနသည္။

လုုပ္ပိုုင္ခြင့္သည္ အစိုုးရအဆင့္တစ္ခုုအတြက္ သီးသန္႕ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သိုု႔မဟုုတ္ ဗဟိုုအဆင့္ - ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုုင္းမ်ားၾကား မ ွ်ေ၀သည့္ ပံုုစံျဖစ္ႏုုိင္သည္။ ဒုုတိယပံုုစံတြင္ ဗဟိုုအစုုိးရမွ ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒသည္ အျခားအစိုုးရအဆင့္မွ ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒႏွင့္ မတူညီမႈတစ္ခုုျဖစ္လာခဲ့လ်င္ ၄င္းသည္ အထက္တြင္ရွိတတ္သည္။

လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာခြဲေ၀မႈအတြက္ ပံုုစံတေျပးညီသတ္မွတ္ရန္မရွိပါ။ မေလးရွားႏုုိင္ငံမွ က်င့္သံုုးေနေသာ ဖယ္ဒရယ္စနစ္ပံုုစံတြင္ ျပည္နယ္မ်ားအတြက္ အာဏာခြဲေ၀မႈက႑မွာနည္းေသာ္လည္း ခိုုင္မာမႈရွိသည္။ ထိုုထဲတြင္ ငါးဖမ္းလုုပ္ငန္း၊ အမ်ားျပည္သူအားလပ္ရက္သတ္မွတ္ျခင္း စသည္တိုု႕ ပါသည္။ သိုု႕ေသာ္ ပညာေရး၊ တရားဥပေဒစိုုးမိုုးေရး၊ က်န္းမာေရး သိုု႔၀င္ေငြခြန္ေဆာင္ျခင္း စသည္တိုု႕မပါပါ။

တစ္ဖက္တြင္လည္း သီရိလကၤာႏုုိင္ငံ၏ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုုင္းမ်ားသည္ အေရးပါေသာ က႑မ်ား (ရဲအေရးကိစၥႏွင့္ ျပည္သူလူထုုလံုုျခံဳေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အခြန္ကိစၥရပ္မ်ား) အတြက္ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ အာဏာမ်ားရရွိထားသည္။ သိုု႕ေသာ္လည္း ၄င္းတိုု႔သည္ လြယ္လင့္တကူ မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳခံရႏုုိင္ကာ ဖ်က္သိမ္းျခင္း၊ အာဏာခြဲေ၀မႈမေပးေတာ့ျခင္း စသည္တိုု႕ခံရနုုိင္သည္။

လက္ရွိျမန္မာႏုုိင္ငံ၏ အေျခခံဥပေဒသည္ အခြန္စည္းၾကပ္ေရး၊ စိုုက္ပ်ိဳးေရး၊ အခ်ိဳ႕ေသာသဘာ၀သယံဇာတအေရးကိစၥ၊ ပိုု႔ေဆာင္ေရးႏွင့္ အျခားက႑မ်ားကိုု ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုုင္းမ်ားထံသိုု႔ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ေပးထားပါသည္။ ကိုုယ္ပိုုင္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသမ်ားမွာလည္း ေဒသႏၱရအစိုုးရကဲ့သိုု႔လုုပ္ငန္းမ်ား ဥပမာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေရေပးေ၀ျခင္း စသည္တိုု႔ ေဆာင္ရြက္ပါသည္။

သိုု႔ေသာ္လည္း တိုုင္းရင္းသားႏုုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ တုုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုုင္အဖြဲ႔မ်ားအတြက္မူ ဤမ ွ်ေလာက္ေသာ အာဏာခြဲေ၀မႈသည္ မလံုုေလာက္ပါ။ ဘာသာစကား၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အေရးႀကီး သဘာ၀သယံဇာတအေရးကိစၥ၊ တရားဥပေဒစိုုးမိုုးေရး ႏွင့္ ဖယ္ဒရယ္စစ္တပ္ထူေထာင္ရန္အထိ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ေတာင္းဆိုု ေနပါသည္။

သိုု႔ေသာ္လည္း စြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေမးခြန္းရွိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးျဖစ္သည့္ အစိုုးရအၾကံေပးပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကေတာ့ ျပည္နယ္ႏွင့္ တုုိင္းမ်ားသည္ ၄င္းတိုု႕၏လုုပ္ပိုုင္ခြင့္မ်ားကိုုပင္ အကုုန္ မသံုုးေသးပါ။ ၄င္းေျပာသည္မွာ အခ်ိဳ႕ျပည္နယ္မ်ားသည္ ၄င္းတိုု႔ေဆာင္ရြက္ႏုုိင္သည့္ ေခါင္းစဥ္ ၄၂ခုုေအာက္တြင္ ၅ခုု ၆ခုုေလာက္အတြက္သာ ဥပေဒျပဌာန္းထားေသးသည္ဟုုဆိုုပါသည္။ ဆက္ၿပီး သူက ၄င္းတိုု႔အေနျဖင့္ လက္ရွိေပးထားေသာ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကိုု အသံုုးခ်ႏုုိင္သည္ဟုု ျပႏိုုင္မွသာလ်င္ ဒီထက္ပိုုေသာ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ေပး သည္မွာသဘာ၀က်သည္ဟုုဆိုုပါသည္။

လက္ေတြ႕တြင္ တိုုင္းရင္းသားလက္နက္ကုုိင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အစိုုးရမဟုုတ္သည့္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အေနျဖင့္ ထိုုေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ပါသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုုင္သည့္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကိုု ၄င္းတိုု႕၏ ေဒသတြင္ လုုပ္ေဆာင္ေနၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။

တဖက္မွျပန္စဥ္းစားၾကည့္လ်င္ ၄င္းတိုု႕ကိုုေပးထားေသာ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကိုု လက္ေတြ႕အသံုုး မခ်ေနျခင္းသည္ ၄င္းတို႔ကိုုခြဲေ၀ေပးထားေသာ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာ၏ သေဘာသဘာ၀ကိုု ျပသေနသကဲ့သိုု႕ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ျပည္နယ္တစ္ခုုအေနျဖင့္ ဇာတ္ရံုု၊ ရုုပ္ရွင္ရံုု၊ ဗီဒီယိုုရံုုမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဥပေဒမျပဌာန္းျခင္းသည္ ထိုုကိစၥရပ္မ်ားသည္ ဦးစားေပးမဟုုတ္ေန၍႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ေတြ႕တြင္ အျခားျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ျခားနားသည့္ ႀကီးမားသည့္ ရိုုးရာဓေလ့ကြာျခားျခင္း မရွိျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါသည္။ ထိုုသိုု႔မဟုုတ္ပဲ ျပည္နယ္ သိုု႔မဟုုတ္ တိုုင္းမ်ားကိုု ပညာေရးေပၚလစီ သိုု႔မဟုုတ္ တန္ဖိုုးျမင့္မားသည့္ သဘာ၀သယံဇာတ (ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းမ်ား၊ သစ္ေတာ) ကိစၥရပ္မ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တာ၀န္ေပးအပ္ပါက ၄င္းတိုု႔အေနျဖင့္ ေပးအပ္ထားသည့္ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကိုု အသံုုးခ်ႏိုုင္ေခ်မွာ ပိုုျမင့္မားမည္ျဖစ္သည္။

အျငင္းပြားဖိုု႕မရွိသည္မွာ ျမန္မာႏုုိင္ငံကိုု စစ္မွန္သည့္ ဖယ္ဒရယ္ႏိုုင္ငံတည္ေဆာက္ဖိုု႔အတြက္ဆိုုလ်င္ လက္ရွိလုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာခြဲေ၀မႈပံုုစံကိုု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္ျဖစ္သည္။ ဖယ္ဒရယ္စနစ္ပံုုသ႑ာန္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ္လည္း လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာ အမွန္တကယ္မရွိပါက အႏွစ္သာရေပ်ာက္ဆံုုးႏုုိင္ပါသည္။

While I have had some time off over the new year, it seems that the NLD has been busy working on a proposal for constitutional change. What this is remains to be seen, but the process for establishing ‘genuine federalism’ has a long way to go.

In my first post on federalism I provided a basic definition, whereby federalism is a system of governance where powers are divided or shared between more than one level of government. This ‘division of powers’ is specified in the country’s constitution.

By ‘power’, I mean the responsibility and authority to make and implement laws concerning a particular subject – for example, education, natural resources, law and order, income tax etc. The division of powers is fundamental to federalism. But each federal country has its own unique arrangements. Some are more centralized, some are more decentralized.

Early federations (like the US and Australia) saw states and regions retain most of the powers. Later federations (post World War II) saw the central government keep most power. These differences are part and parcel of whether the federal constitution is a result of previously independent states ‘coming-together’ (and therefore seeking to retain much of their pre-existing autonomy), or a ‘holding-together’ of a previously unitary country.

It can be argued that in 1947, Burma was ‘coming-together’, but today it is more like a ‘holding-together’ arrangement.

Powers can be exclusive to one level of government, or concurrent. When they are concurrent, the central government’s laws usually take precedence in the event of an inconsistency.

There is no standard approach to a division of powers. Some federal systems, like Malaysia’s, have a secure but narrow range of powers allocated to the states. These include matter like ‘turtles and riverine fishing’, and ‘state holidays’, but not education, law and order, health or even taxation.

Conversely, states and regions (provinces) in Sri Lanka have several important powers (like police and public order, education, health and various taxes), yet they can be more easily overridden, removed entirely, or even not devolved in the first place.

The current constitution in Myanmar allocates powers regarding taxation, agriculture, some natural resources, transport and others, to states and regions. Self-administered zones are allocated local government type functions, like water provision in towns and villages.

But to many ethnic political parties and armed organisations, these are insufficient. They demand powers in relation to language and education, health, important natural resources , law and order and even for a federal army.

However, there is a question of capacity. One government advisor I discussed this issue with argued that the states and regions have not used most of their powers, claiming some states have legislated on only five or six out of 42 possible matters. He claimed that once they have demonstrated their capacity to make use of existing powers, then they can be allocated more.

Yet, many ethnic armed organisations and NGOs are already delivering such services in their communities.

Further, perhaps the lack of implementation in some areas is indicative of the nature of powers allocated. For example, maybe a state has not made its own laws regarding ‘theatres, cinemas and video houses’ because it is not a priority, or there is no regional or cultural variation that needs to be accounted for. However, if a state or region were given responsibility over education policy or high value natural resources, like minerals and timber, it would be far more likely to make use of them.

Certainly, to achieve genuine federalism in Myanmar, an overhaul of the current division of powers is necessary. A federal structure is one thing, but without real power, it is almost meaningless.

Photo credit to thethaiger.com